Nog nooit was ik binnen geweest. En nu mag ik er volgend jaar zomaar vier schrijfworkshops geven. De vraag van Johanna Kommerie, cultureel medewerkster van de Schierstins in Feanwâlden via de mail overviel me eerst. Op dat moment voelde ik me uitgeblust en inactief, bezig met het terugvinden van grenzen die ik de afgelopen tijd (maanden, jaren, altijd?) was overgegaan. 'Je rem is een beetje stuk', hoorde ik verschillende mensen tegen me zeggen. Oke, dat zal. Het kostte me eerst een aantal maanden om alleen dat al te accepteren. Mijn hoofd wilde, zoals altijd, doorzetten, nieuwe dingen opwerpen, maar mijn lijf hield dat nu tegen. Blackouts, een hevig kloppend hart en automatisch ademen lukte me niet meer. Die kop moest nu leeg en het lijf in rust. En oh ja, ik moest gaan voelen. Oh nee, ik moest niet meer 'moeten'. Ingewikkeld allemaal en voor mij, hoofd op een stokje, superconfronterend, dat voelen. Terug naar de kern, het begin, de Bron. Het verzet in mij brak door te gaan schrijven. Dankzij meditatieve schrijfsessies van Straaltaal op Instagram en de oefeningen in de boeken van Julia Cameron schreef ik aan mezelf, werden dingen duidelijk en kwamen gevoelens en kritische gedachten op papier.  Zielschrijven, het helpt me om 'op mezelf te passen', een uitspraak die altijd lastig voor me was. En is, want ik ben er nog niet.

De vraag van Johanna riep daarom even paniek op: kan ik dit? Maar schrijven is 'inpluggen' in creativiteit, zodat het door je heen mag stromen, zo leerde ik. Het geeft me, naast zingen, alleen maar energie en rust tegelijk. Om dat te zien bij de deelnemers van de workshops, is bijzonder. De locatie is prachtig en inspirerend. We gaan schrijven in de Theun de Vries-kamer, waar we omringd zijn met zijn bekende boeken. Dat wil ik beleven! Zie ik je daar komend jaar?